Το κόμπλεξ του ρεαλισμού

Είμαστε ορφανοί ήχοι σ’ ένα σκάκι χωρίς τη βασίλισσα.
Περνάμε ξυστά αλλά φεύγουμε μ’ ένα κρότο.
Μένει το βούισμα κι η αίσθηση του φόβου.
Ποιός άνεμος τόλμησε τη πορεία του παιχνιδιού ν’ αλλάξει;
Τον ονόμασαν κυκλώνα και τον έβγαλαν τρελό.
Κι είναι η τρέλα αυτών των ανέμων δύναμη για ένα σκορ.
Φύσημα στο φύσημα δεν αλλάζει ο σκοπός.
Τους παίχτες να προλάβουμε, μη μας πάρουν στο λαιμό.
Κι όποιος πολεμά σ’αυτόν τον τόπο κουβαλά μαζί του κι όλο το θυμό των ανθρώπων.


Άνεμε σε σένα μιλώ.
Θα σε πουν παλαβό και νοητικά ισχνό.
Μα ποιός επαναστάτης δεν είναι τρελός;
Κι όμως, αγαπητοί συμπαίχτες,
είναι η τρέλα του που σας κρατάει εσάς στο χώμα αυτό.
Συγχωρέστε τη νιότη μου , σαν ανεμοστρόβιλος σας αποσυντονίζει.
Δε μασάω τους ρεαλισμούς σας, εγώ γεννήθηκα με τα μάτια προς τη δύση.
Κι αν ένας ρεαλιστής με αποκαλέσει ‘εκτός’
σαν άνεμος, το σκάκι της μοίρας μας θα διαλύσω.
Πού ειναι ο ρεαλισμός αγαπητοί συμπαίχτες;
Εκέι που αράζει το κόμπλεξ των δειλών!