Πολλές τέχνες διέπουν τη ζωή μας οι οποίες αναπτύσσουν το πνεύμα, την
δημιουργικότητα, την φαντασία και την ευαισθησία. Τέτοιες τέχνες θα θεωρούσαμε πως
συνυπάρχουν με το ανώτερο εκείνο ον που ακόμα δεν καταφέραμε να φθάσουμε. Η
μουσική, η λογοτεχνία, το θέατρο, η ποίηση και η ζωγραφική αποτελούν μέρος αυτού
του καλλιτεχνικού πυρήνα που εξουσιάζει κυρίως τον κόσμο ενός καλλιτέχνη. Ας
τολμήσουμε όμως, να παραβούμε τον κανόνα και να εστιάσουμε την προσοχή μας στην
αρνητική πλευρά ενός άλλου είδους τέχνης , το επονομαζόμενο κουτσομπολιό. Λογικά,
θα ερωτηθείτε: ''Το κουτσομπολιό θεωρείτε τέχνη;'. H απάντηση είναι απλή.
Η τέχνη είναι έκφραση και ταλέντο, ενώ συγχρόνως, αποτελεί μια ανάγκη διαφυγής από
την καθημερινότητα, η οποία οδηγεί στην ψυχική ανάταση και ανάπαυση από τον πόνο
του παρόντος. Γι' αυτό εξάλλου και οι περισσότεροι καλλιτέχνες είναι διακοσμημένοι
πάντοτε με τις τετριμμένες έννοιες του ''καταθλιπτικού , ψυχωτικού και πονεμένου''. Το
κουτσομπολιό λοιπόν , δεν απέχει παρασάγγας από τον κόσμο της τέχνης.
Είναι ένα είδος έκφρασης η οποία ασυζητητί επιδιώκει να ταράξει την προσήκουσα ηρεμία του παρόντος, ενώ απαιτεί στην κατοχή της το έμφυτο ταλέντο, για να μπορεί να μεταδώσει τα υπονοήματα και τα υπονοούμενα στους λοιπούς ακροατές. Από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός πως όντως αποτελεί μια ανάγκη διαφυγής από την προσωπική αχρειότητα του καθενός. Όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την δική του δυστυχία, καταφεύγει στον σχολιασμό της ξένης δυστυχίας ή στον υποβιβασμό- εξευτελισμό καλύτερα- της γειτνιάζουσας ευτυχίας. Σφετερίζεται την ευτυχία του διπλανού- κατά κάποιο τρόπο- για να αποβάλει την τωρινή αθλιότητα της ζωής του ή ακόμα μειώνει το σθένος της ευτυχίας του διπλανού του, για να φθάσει (o άλλος) στο επίπεδο δυστυχίας της δικής του προσωπικότητας. Όποιος κι αν είναι ο ενδόμυχός/υποσυνείδητος τους στόχος , η ουσία είναι μία : Και τα δύο εκφράζουν ένα είδος ονειροπαρμένης ψευδαίσθησης. Η ευτυχία των διπλανών αποτελούσε πάντοτε σημείο αντιζηλείας και εκνευρισμού για τα άτομα που δεν έχουν την αυτογνωσία να αναγνωρίσουν τα λάθη τους .Δεν έχουν την ικανότητα να υπερπηδήσουν εκείνα τα προβλήματα που θεωρούν ως ανυπέρβλητα, γιατί απλά, η αλήθεια είτε τους τρομάζει είτε τους κουράζει. Οπότε, η καλύτερη λύση είναι η προσφυγή στην τέχνη: Η θετική πλευρά της τέχνης (μουσική, λογοτεχνία κ.τ.λ) απαιτεί κόπο και συγκέντρωση, εξάσκηση και αφοσίωση ( γι’ αυτό και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εκπλήρωση του όρου της αυτογνωσίας ) , ενώ αντίθετα η αρνητική όψη της τέχνης (κουτσομπολιό) το μόνο που απαιτεί είναι αίσθηση της εκτόνωσης και μπόλικη δόση κακίας. Είναι πασιφανές λοιπόν, ποιος δρόμος είναι πιο εύκολος. 'Ετσι, ο εύκολος δρόμος οδηγεί σε δύσκολες καταστάσεις.
Μέσα από την μνησικακία τους, ένας οχετός παραλύει τις ψυχές των συνανθρώπων τους , ενώ το δηλητήριο που στάζει ,λειτουργεί παλινδρομικά: Επιστρέφει στην πηγή που το δημιούργησε. Η χαιρεκακία μοιάζει με παχύρευστο υγρό , σαν λάβα θα λέγαμε, που σέρνεται με βραδύτητα προς τον ίδιό του τον αφέντη . Κι αν αυτή η λάβα κάψει έστω λίγο τον άνθρωπο που καταδιώκεται, σίγουρα θα κάψει ολότελα αυτόν που καταδιώκει. Και ο πυρακτωμένος κουτσομπόλης, που δαγκώνεται από το φίδι της Κλυταιμνήστρας ( αν θεωρήσουμε πως το φίδι-Ορέστης , παραλληλιστεί με το φίδι-κουτσομπολιό ) είναι τόσο ακρωτηριασμένος που ακόμα και η δυστυχία τον λυπάται. Και η τέχνη του κουτσομπολιού γίνεται το παιδί τους, που θα γίνει με τη σειρά του, το φίδι για να αρπάξει το στήθος της μάνας (Κλυταιμνήστρα ) και να εκδικηθεί το παραστράτημά της. Η τέχνη του κουτσομπολιού, έχει καταντήσει μια υπέρμετρη μορφή ιεροτελεστίας που λιβανίζει όλο τον κόσμο με τις δύσμοιρες θεωρίες του. Κανείς μας δεν μπορεί να αποφύγει την σιχαμερή μυρωδιά που αναδύεται από την σιτεμένη αύρα των ιεροφάντων του. Είναι λοιπόν, αφοπλιστικά οδυνηρό να παρακολουθώ με σφραγισμένο το στόμα, σε ποικιλόμορφες συνάξεις, τον κατακρεουργισμό άγνωστων προσώπων. Πρόσωπα ''σεβάσμια'', με καθαγιασμένη καρδιά ,γδέρνουν κυριολεκτικά με τα λόγια τους, κακοποιούν με την κακία τους, ένα άτομο το οποίο εν αγνοία του δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Εμείς οι επονομαζόμενοι ''Άγιοι'' της λαικής τάξης, παίρνουμε το αντικείμενο της ζήλειάς μας (ίσως έχει καλύτερο σώμα από μας, ίσως έχει καλύτερη τύχη από μας , σίγουρα κάτι μας λείπει το οποίο επιζητάμε να πάρουμε από τον αντίζηλό μας) και το διακοσμούμε με επίθετα που μόνο ένα βρώμικο στόμα μπορεί να ξεστομίσει. Αυτό το στόμα νηστεύει, κάνει δεήσεις και προσεύχεται στον Ύψιστο ενώ έχει την ψευδαίσθηση πως στον οίκο του γαλουχεί τα ιδανικότερα βλαστάρια της κοινωνίας (τραγική ειρωνία). Μα δεν ξέρουν πως η ανώτερη δύναμη που βρίσκεται έξω και μέσα μας, δεν επιζητά τίποτα άλλο από την αγνότητα. Κι αυτή, την χάσαμε. Κι όσο θα προσευχόμαστε στο Θεό για να μας έχει καλά, οι δαίμονες των φοβιών μας θα εξαπολύουν εκείνη την λάβα για να εξοντώσουν όλα τα ζωντανά. Αυτή λοιπόν , η υποκρισία και η θεατρικότητα των πολλαπλών ρόλων, δεν είναι ένα είδος τέχνης;
Οι μύστες του κουτσομπολιού λοιπόν δεν κρύβουν μέσα τους ένα καλλιτέχνη (;) , μονάχα που παίρνουν τον ρόλο του αρνητικού καλλιτέχνη. Συνεχίστε να ακρωτηριάζετε την προσωπικότητα των συνανθρώπων σας με τα άσεμνά σας λόγια . Δεν θα πάρετε το ρόλο του θύτη, αλλά του θύματος στο τέλος της ιστορίας. Τελική σημείωση : Η εμπειρία της ζωής, μου αποδεικνύει καθημερινώς πως τα λόγια τσακίζουν την υπερηφάνεια (όχι μόνο τα κόκκαλα) με περισσότερη τέχνη απ' ότι οι πράξεις.Τα λόγια κρύβουν μια ανώτερη καλλιτεχνική δύναμη που καμμία πράξη δεν μπορεί να συναγωνιστεί. Οπότε την επόμενη φορά που θα ανοίξετε το στόμα σας για να εξαπολύσετε σφοδρές κατηγορίες για ένα συνάνθρωπό σας, σκεφτείτε: Επιθυμώ να είμαι ένας θετικός ή ένας αρνητικός καλλιτέχνης;
Είναι ένα είδος έκφρασης η οποία ασυζητητί επιδιώκει να ταράξει την προσήκουσα ηρεμία του παρόντος, ενώ απαιτεί στην κατοχή της το έμφυτο ταλέντο, για να μπορεί να μεταδώσει τα υπονοήματα και τα υπονοούμενα στους λοιπούς ακροατές. Από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός πως όντως αποτελεί μια ανάγκη διαφυγής από την προσωπική αχρειότητα του καθενός. Όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την δική του δυστυχία, καταφεύγει στον σχολιασμό της ξένης δυστυχίας ή στον υποβιβασμό- εξευτελισμό καλύτερα- της γειτνιάζουσας ευτυχίας. Σφετερίζεται την ευτυχία του διπλανού- κατά κάποιο τρόπο- για να αποβάλει την τωρινή αθλιότητα της ζωής του ή ακόμα μειώνει το σθένος της ευτυχίας του διπλανού του, για να φθάσει (o άλλος) στο επίπεδο δυστυχίας της δικής του προσωπικότητας. Όποιος κι αν είναι ο ενδόμυχός/υποσυνείδητος τους στόχος , η ουσία είναι μία : Και τα δύο εκφράζουν ένα είδος ονειροπαρμένης ψευδαίσθησης. Η ευτυχία των διπλανών αποτελούσε πάντοτε σημείο αντιζηλείας και εκνευρισμού για τα άτομα που δεν έχουν την αυτογνωσία να αναγνωρίσουν τα λάθη τους .Δεν έχουν την ικανότητα να υπερπηδήσουν εκείνα τα προβλήματα που θεωρούν ως ανυπέρβλητα, γιατί απλά, η αλήθεια είτε τους τρομάζει είτε τους κουράζει. Οπότε, η καλύτερη λύση είναι η προσφυγή στην τέχνη: Η θετική πλευρά της τέχνης (μουσική, λογοτεχνία κ.τ.λ) απαιτεί κόπο και συγκέντρωση, εξάσκηση και αφοσίωση ( γι’ αυτό και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εκπλήρωση του όρου της αυτογνωσίας ) , ενώ αντίθετα η αρνητική όψη της τέχνης (κουτσομπολιό) το μόνο που απαιτεί είναι αίσθηση της εκτόνωσης και μπόλικη δόση κακίας. Είναι πασιφανές λοιπόν, ποιος δρόμος είναι πιο εύκολος. 'Ετσι, ο εύκολος δρόμος οδηγεί σε δύσκολες καταστάσεις.
Μέσα από την μνησικακία τους, ένας οχετός παραλύει τις ψυχές των συνανθρώπων τους , ενώ το δηλητήριο που στάζει ,λειτουργεί παλινδρομικά: Επιστρέφει στην πηγή που το δημιούργησε. Η χαιρεκακία μοιάζει με παχύρευστο υγρό , σαν λάβα θα λέγαμε, που σέρνεται με βραδύτητα προς τον ίδιό του τον αφέντη . Κι αν αυτή η λάβα κάψει έστω λίγο τον άνθρωπο που καταδιώκεται, σίγουρα θα κάψει ολότελα αυτόν που καταδιώκει. Και ο πυρακτωμένος κουτσομπόλης, που δαγκώνεται από το φίδι της Κλυταιμνήστρας ( αν θεωρήσουμε πως το φίδι-Ορέστης , παραλληλιστεί με το φίδι-κουτσομπολιό ) είναι τόσο ακρωτηριασμένος που ακόμα και η δυστυχία τον λυπάται. Και η τέχνη του κουτσομπολιού γίνεται το παιδί τους, που θα γίνει με τη σειρά του, το φίδι για να αρπάξει το στήθος της μάνας (Κλυταιμνήστρα ) και να εκδικηθεί το παραστράτημά της. Η τέχνη του κουτσομπολιού, έχει καταντήσει μια υπέρμετρη μορφή ιεροτελεστίας που λιβανίζει όλο τον κόσμο με τις δύσμοιρες θεωρίες του. Κανείς μας δεν μπορεί να αποφύγει την σιχαμερή μυρωδιά που αναδύεται από την σιτεμένη αύρα των ιεροφάντων του. Είναι λοιπόν, αφοπλιστικά οδυνηρό να παρακολουθώ με σφραγισμένο το στόμα, σε ποικιλόμορφες συνάξεις, τον κατακρεουργισμό άγνωστων προσώπων. Πρόσωπα ''σεβάσμια'', με καθαγιασμένη καρδιά ,γδέρνουν κυριολεκτικά με τα λόγια τους, κακοποιούν με την κακία τους, ένα άτομο το οποίο εν αγνοία του δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Εμείς οι επονομαζόμενοι ''Άγιοι'' της λαικής τάξης, παίρνουμε το αντικείμενο της ζήλειάς μας (ίσως έχει καλύτερο σώμα από μας, ίσως έχει καλύτερη τύχη από μας , σίγουρα κάτι μας λείπει το οποίο επιζητάμε να πάρουμε από τον αντίζηλό μας) και το διακοσμούμε με επίθετα που μόνο ένα βρώμικο στόμα μπορεί να ξεστομίσει. Αυτό το στόμα νηστεύει, κάνει δεήσεις και προσεύχεται στον Ύψιστο ενώ έχει την ψευδαίσθηση πως στον οίκο του γαλουχεί τα ιδανικότερα βλαστάρια της κοινωνίας (τραγική ειρωνία). Μα δεν ξέρουν πως η ανώτερη δύναμη που βρίσκεται έξω και μέσα μας, δεν επιζητά τίποτα άλλο από την αγνότητα. Κι αυτή, την χάσαμε. Κι όσο θα προσευχόμαστε στο Θεό για να μας έχει καλά, οι δαίμονες των φοβιών μας θα εξαπολύουν εκείνη την λάβα για να εξοντώσουν όλα τα ζωντανά. Αυτή λοιπόν , η υποκρισία και η θεατρικότητα των πολλαπλών ρόλων, δεν είναι ένα είδος τέχνης;
Οι μύστες του κουτσομπολιού λοιπόν δεν κρύβουν μέσα τους ένα καλλιτέχνη (;) , μονάχα που παίρνουν τον ρόλο του αρνητικού καλλιτέχνη. Συνεχίστε να ακρωτηριάζετε την προσωπικότητα των συνανθρώπων σας με τα άσεμνά σας λόγια . Δεν θα πάρετε το ρόλο του θύτη, αλλά του θύματος στο τέλος της ιστορίας. Τελική σημείωση : Η εμπειρία της ζωής, μου αποδεικνύει καθημερινώς πως τα λόγια τσακίζουν την υπερηφάνεια (όχι μόνο τα κόκκαλα) με περισσότερη τέχνη απ' ότι οι πράξεις.Τα λόγια κρύβουν μια ανώτερη καλλιτεχνική δύναμη που καμμία πράξη δεν μπορεί να συναγωνιστεί. Οπότε την επόμενη φορά που θα ανοίξετε το στόμα σας για να εξαπολύσετε σφοδρές κατηγορίες για ένα συνάνθρωπό σας, σκεφτείτε: Επιθυμώ να είμαι ένας θετικός ή ένας αρνητικός καλλιτέχνης;
