tag:blogger.com,1999:blog-43821888446568494032024-03-13T12:54:47.360-07:00Ποιήματα, Άρθρα, Διηγήματα -Στελλα ΤεκελαΣτελλα Τεκελαhttp://www.blogger.com/profile/07125266531393550498noreply@blogger.comBlogger15125tag:blogger.com,1999:blog-4382188844656849403.post-82951590392728075542023-12-30T12:08:00.000-08:002023-12-30T12:09:18.039-08:00ΦΡΙΚΤΗ ΜΑΜΑ <p> Φρικτή μαμά </p><p><br /></p><p><br /></p><p>Κάθε βράδυ κοιτώ τη φωτογραφία της . Ακόμη και τώρα, εκείνο το χαμόγελο μου
ζεσταίνει τα πιο βαθιά σκοτάδια των φοβιών μου. Μα πρώτη και κυριαρχική φοβία;
Μήπως δεν ξαναγυρίσει στη μητρική της αγκαλιά. Της μιλώ , αυτής της παγωμένης
φιγούρας και την παρακαλώ γοερά να θυμηθεί τη βαθιά αγάπη που είχαμε η μια για την
άλλη. Της μιλώ με ένα τρόπο λιτό, γλαφυρό και λυρικό. Σπασμωδικές κινήσεις , σκέψεις
και διαθέσεις .
Παίρνω τη φωτογραφία στην αγκάλη μου και ακούω τον ψίθυρό της να ζωντανεύει την
ακοή μου . Ξεστομίζει εκείνη τη σύντομη φράση που με στέλνει από τον τάφο στη
ψευδαίσθηση ζωής. ‘Μαμά σ’αγαπώ ‘. Πύρινα δάκρυα κυλούν στο δέρμα μου και με
σκίζουν. Είναι τόσο παράξενο . Όσο πιο μεγάλος ο πόνος , τόσο πιο αμείλικτο και καυτό
το δάκρυ. Νομίζω ότι όλα κλαίνε μέσα μου .Όλοι οι οργανισμοί που κατοικούν στο κορμί
μου. </p><p><br /></p><p>Παντρεύτηκα πολύ μικρή και γέννησα το κοριτσάκι μου , όντας ευάλωτη και εύθραυστη ,
υπό την εξουσιαστική δυναστεία του συζύγου μου. Κάθε γροθιά στο στομάχι, με ένωνε
ακόμη περισσότερο μαζί της . Κάθε φορά που εκείνος εκτόξευε βρισιές εναντίον μου,
περισσότερο πείσμωνα , θέλοντας να της παραδώσω ένα φωτεινότερο μέλλον. Αυτό
της άξιζε άλλωστε. Κι έτσι έφυγα μαζί με το παιδί μου απωθώντας όλες τις σκιές που
άφησε η απουσία χρώματος στη ζωή μας. Ο φόβος, οι κακουχίες, οι φωνές και η
αίσθηση της τρομοκρατικής λεκτικής επίθεσης παρασύρθηκαν στο ποτάμι της λήθης.
Κάπου, σε κάποια γωνιά του μυαλού μου , ανασταίνονται οι αναμνήσεις κάποιες
στιγμές, και σαν ζόμπι περιφέρονται εικονικά , ταράζοντας τη νηνεμία των παλμών μου.
Για τρία χρόνια την μεγάλωνα στο πατρικό μου σπίτι με τη βοήθεια των γονιών μου, ενώ
ο αιώνιος κακοποιητής ερχόταν δύο με τρεις φορές την εβδομάδα για να γαλουχήσει την
παιδική της ψυχή , με το πατρικό πρότυπο της πατριαρχικής-φαλλοκρατικής δικτατορίας
του. Το απόλυτο αρσενικό , που εξουσιάζει και καταδυναστεύει το επαναστατημένο
θηλυκό ,εισχώρησε στο μυαλό της κόρης μου σαν αβάστακτη ιδεολογία .Την
δηλητηρίαζε νυχθημερόν αυξάνοντας τις δόσεις κακίας και αποστροφής προς το
πρόσωπό μου . Αυτός ο μιθριδατισμός εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μου, αλλά
ήμουν τόσο πολύ απασχολημένη να γλύφω πληγές , που τον αγνόησα άθελά μου. Η
ψυχοσύνθεση της δεκάχρονής μου κόρης κατακερματίστηκε ενώ ο χειριστικός του
χαρακτήρας ελισσόταν υποχθόνια σαν φίδι πάνω στη σάρκα μας, και καταβρόχθιζε με
εκείνη την υποβόσκουσα στρατηγική των άκαμπτων ανθρώπων, κάθε όργανο που
μαραινόταν και σάπιζε μέρα με τη μέρα. Ώσπου εκείνη η καταχθόνια γλώσσα μας
κατάπιε ολόκληρες .
Τα ματάκια της στη φωτογραφία αποδεικνύουν πως κάποτε ήταν πραγματικά
ευτυχισμένη –αν μπορώ με συνέπεια να προσδιορίσω την πραγματικότητα ή την
ευτυχία. Τώρα, βλέποντάς την από μακριά να κρατά το χέρι του πατέρα της , αντικρίζω
ουσιαστικά τον ίδιο τον Άδη στο βλέμμα της. Σκοτεινό, υπόγειο , μπερδεμένο, υγρό και
εγκαταλελειμμένο βλέμμα που στοιχειώνει τον ύπνο μου.</p><p> Χθες το βράδυ πάλι την
ονειρεύτηκα. Την κρατούσα αγκαλιά ενώ φιλούσε με τα βελούδινά της χείλη το μάγουλό
μου , κι αυτό έπαιρνε την ενέργεια της αγάπης της. Διακλαδωνόταν τότε παντού στο
σώμα μου σαν χριστουγεννιάτικη αιώνια θαλπωρή μέσα στο ακατοίκητό μου κορμί. Γιατί
έπαψα να έχω ψυχή από τότε που την άρπαξε ο πατέρας της για να με εκδικηθεί . Πώς
τόλμησα, εγώ , απέναντι στον δυνάστη, να ανεξαρτητοποιηθώ και να κόψω τον ομφάλιο
λώρο που με έδενε μαζί του! Σαν κακομεταχειρισμένος σωλήνας ,έρεαν όλες μου οι
ανασφάλειες και οι ενοχές που μου είχε δημιουργήσει το απόλυτο αρσενικό.
Και τώρα βλέπω το παιδί μου ,μακριά από την μάνα του,να πλέκει ιστορίες και να
παραποιεί γεγονότα για χάρη του δικαίου της πυγμής. Η δικαιοσύνη του θύτη
‘προστατεύει’ το κακοποιημένο μου σπλάχνο.Ο ισχυρός δεν μπορεί να ενοχοποιηθεί ή
να δυσαρεστηθεί από το θύμα το οποίο με τη σειρά του εγκλωβίζεται στη χειριστική του
μανία. Βλέπεις,θέλει απεγνωσμένα να έχει δίπλα της τον ‘ικανό,ιδανικό, τέλειο’ μπαμπά.
Έτσι έχει φτιάξει τη φιγούρα του στο εύμορφο όραμά της που είναι έτοιμο να τσακίσει
πίσω από τις βίαιες αναμνήσεις του παρελθόντος.Αυτή η αδήριτη ανάγκη της να
πιστέψει σε αυτό το ψέμα, την αναγκάζει να πουλήσει το μόνο δεδομένοτης ζωής της:
τη μητρική αγάπη. Αλλά η μάνα όσο και να ποδοπατηθεί, δεν θα σταματήσει να
λατρεύει το παιδί της. Κι αυτό το γνωρίζει . </p><p><br /></p><p>Αγκαλιάζω τη φωτογραφία και ψελλίζω με κομμένη την ανάσα, σαν δρομέας που
έφτασε στο τέρμα. ‘Παιδί μου, συγγνώμη’. Συγγνώμη που δεν σου χάρισα τον πατέρα
που είχες τόσο πολύ ανάγκη. Συγγνωμη που σε πρόδωσα , παραδίδοντάς σου ένα
πατέρα κακοποιητή . Συγγνώμη που δεν σε προστάτευσα όσο έπρεπε. Μα , ήμουν κι
εγώ απροστάτευτη. Ήμουν κι εγώ , παιδί μαζί σου. Μάνα σου από τη μια που ορμούσε
μπροστά στα χτυπήματα , μα και αδερφή σου από την άλλη, που έτρεμε μπροστά στη
θέα του αδηφάγου τέρατος. Κι οι παλμοί μας ενώνονται, οι κτύποι δυναμώνουν.</p><p> Πίσω
από τη φωτογραφία , διαβάζω τα χαριτωμένα σου γράμματα , το μόνο που μου έμεινε
από εσένα : ‘ Πάντα θα είμαι δίπλα σου μαμά. Με αγάπη πολύ, η κόρη σου’. Δεν σε
άφησαν όμως κόρη μου, να κρατήσεις την υπόσχεσή σου. Ένα δάκρυ κάθεται πάνω
στη λέξη ΜΑΜΑ.
Κάτι μέσα μου αφυπνίζεται ,σαν ένα θηρίο ανήμερο που είναι έτοιμο να τα βάλει με
δαίμονες για χάρη του παιδιού της. Η δική της ευτυχία, δικός μου προορισμός. Είναι η
ώρα να γίνω επιτέλους ο φύλακας άγγελός της και να καθαρίσω το ζοφερό τοπίο της
αυταπάρνησης. Οι επιστήμονες το λένε κάπως διαφορετικά: το ζοφερό τοπίο της
γονικής αποξένωσης.</p><p> Εγώ, κόρη μου, ο φρικτός γονέας στα μάτια σου, θα σπάσω αυτή
τη σύγκρουση αφοσίωσης , αυτή την αλυσίδα που σου έβαλαν βίαια στα χέρια σου. Θα
ανακόψω αυτή την παρανοική εξάρτηση που μετατράπηκε σε θηλιά στο λαιμό σου.Δεν
έχεις υποχρέωση να προστατεύεις κανένα ενήλικα ψυχή μου, ούτε να γιατρεύεις τις
πληγές τους , μήτε να εξαγοράζεις τη μοναξιά τους. Έχασες την παιδικότητά σου,
ωρίμασες απότομα κι έγινες βράχος , κτίζοντας τείχη γύρω σου. Απόρθητο φρούριο
που ματώνει μέρα με τη μέρα.
Ακουμπώ τη φωτογραφία πάνω στο στήθος μου. Στο κέντρο της ψυχής μου. Εκεί όπου
βρίσκεται θρονιασμένη. Σκουπίζω τα δάκρυά μου. Είμαι έτοιμη να μπω στη μάχη. Στο
επανιδείν ψυχή μου.
‘Σ΄αγαπώ, συγγνώμη.
Η φρικτή μαμά’.</p>Στελλα Τεκελαhttp://www.blogger.com/profile/07125266531393550498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4382188844656849403.post-90566233578065226602021-10-25T14:48:00.004-07:002021-10-25T14:48:54.154-07:00Θύελλα<p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p>Πέταξε ακόμα ένα κούτσουρο στο εσωτερικό του τζακιού και αναστέναξε. Ο καιρός θύμιζε όλα εκείνα που έκρυβε στη ψυχή του , όλα εκείνα τα ανείπωτα που τον οδήγησαν σε αυτή τη φυλακή. Η θύελλα αγρίεψε απότομα , σαν σπαρακτική κραυγή μιας απατημένης γυναίκας. Γύρισε το κεφάλι του και αγνάντεψε το οριακό απέραντο της στεριάς. Του έλειπε η θάλασσα. Ήταν απόλυτα , μή οριακά, απέραντη. Είχε κάτι το μελαγχολικό, το άγριο, το παθιασμένο , ίσως και το ανυπότακτο. Θύελλα έξω, θύελλα και στη ψυχή του.</p><p><br /></p><p>Αύριο θα έκλεινε τα πενηντακοστά του χρόνια κι ακόμα αισθανόταν παιδί. Πώς πέρασαν τα χρόνια! Άπληστα , δύσμορφα χρόνια, που τυράννησαν τον δημιουργικό οίστρο ο οποίος διψούσε για καινούριες περιπέτειες. Η μόνη περιπέτεια, υπήρξε εκείνη. Η Βερόνικα. Άρπαξε ακόμα ένα κούτσουρο όπως θα άρπαζε τους γοφούς της μοιραίας εκείνης γυναίκας που του άναψε τον καημό και την οδύνη. Αναστέναξε. Του λείπει, όπως και η θάλασσα. Κοίταξε το πιάνο που στεκόταν περήφανα αλλά και μοναχικά, πιο πέρα από το τζάκι. Πόσο άκαρδος ήταν μαζί του. Η θύελλα αφήνιασε . Ακουγόταν σαν μουγκρητό ενός πληγωμένου λέοντα. Εγκατέλειψε το τζάκι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα , στρέφοντας το βλέμμα του, στον τρίτο μεγάλο του έρωτα: τη μουσική. </p><p><br /></p><p>Άγγιξε το πλήκτρο της μεσαίας ντο και χαμογέλασε. ‘Ανάθεμά με! Θύελλα! Θύελλα του Μπετόβεν’. Αυτό σκέφτηκε και έφυγε τρέχοντας προς το μέρος της βιβλιοθήκης που στόλιζε το αριστοκρατικό , πλην ζεστό, του σπίτι . Χαίδεψε απαλά το ξύλο που υποβάσταζε τα βιβλία . Έμοιαζε σαν να έκανε έρωτα με το προσχέδιο του αληθινού έρωτα. Σαν προκαταρκτική αίσθηση του τρυφερού κι ακράτητου έρωτα που τον περίμενε στη γωνιά για να μπει στο ψητό. Πλησίασε με το βλέμμα του το τμήμα των παρτιτούρων του κλασσικισμού. Έσυρε το χάδι του από την μία άκρη της σειράς, μέχρι την άλλη και προσπάθησε να εστιάσει την προσοχή του στο γράμμα Μ. Ήταν όλα συγυρισμένα και ταξινομημένα με βάση το όνομα του συνθέτη. Κι όμως, πόσο περίεργο! Ταξινομημένα βιβλία σε μια ασύστολα άτακτη ζωή. ..Θάλασσα. Βερόνικα. Μουσική. ‘Μπετόβεν! Να ‘την ! Τη θύελλα του Μπετόβεν!’ Πήρε το βιβλίο στα χέρια του και το χούφτωσε κυριολεκτικά όπως θα έκανε σε μια ερωμένη της μιας βραδιάς. </p><p><br /></p><p>Κατευθύνθηκε απευθείας προς το διπλανό δωμάτιο, όπου στεκόταν αγέρωχα το στιλβωμένο ξύλινο κατασκεύασμα της ηδονής. Ένα καφέ πιάνο του τοίχου, με γυαλιστερό δέρμα και καθαρή υφή. Πέταξε το ρούχο που σκέπαζε τα πλήκτρα, τοποθέτησε με ένα περίεργα μανιώδη μορφασμό το βιβλίο μπρος στην ίδια ευθεία των ματιών του, και αναστέναξε. Αυτή την φορά δεν θα τοποθετούσε άλλο κούτσουρο στο τζάκι. Δεν χρειαζόταν. Ήταν ήδη ξαναμμένος, σχεδόν ασφυκτικά πυρωμένος. Τοποθέτησε τα κοκκαλιάρικά του δάκτυλα στο πιάνο που έμοιαζαν με εκείνα τα μακριά ράμφη του Ραχμάμινοφ. Και άρχισε η μελωδία. Η μελωδία της θύελλας του Μπετόβεν. Χαίδευε τα πλήκτρα τόσο αισθησιακά , που νόμιζε πως στεκόταν η Βερόνικα δίπλα του γυμνή , έτοιμη να φθάσει σε αμείλικτο οργασμό. Αυτή η αδυσώπητη αίσθηση ακαταμάχητου έρωτα, τον αποπλάνησε, τον αποτρέλανε όπως κανένας δεν μπορούσε να τον παρασύρει. Έκανε έρωτα με τα πλήκτρα και ήταν έτοιμος να ταξιδέψει στη θύελλα της θάλασσας. </p><p><br /></p><p>Τότε που ήταν καπετάνιος στο μεγαλύτερο πλοίο του νησιού, τότε που ταξίδευε σε άλλα νησιά και μέρη και γνώριζε όμορφες κόρες . Τότε που τα βράδια κοιμόταν στο πλάι των ερωμένων. Μέχρι που γνώρισε τη Βερόνικα, την όμορφη κορασίδα από τη Σλοβακία. Τα δάκτυλά του χοροπηδούσαν, ψηλά, χαμηλά, στα πλήκτρα του κορμιού της. Τότε που ο έρωτας δεν ήταν στατικός ούτε υποδηλωνόταν μέσα από το ιερό πρίσμα του γάμου. Η μελωδία πηγαινοέρχεται από το δεξί στο αριστερό χέρι, όπως τότε που εκείνη πηγαινοερχόταν στο πλοίο απλά για να ενώνεται μαζί του. Τότε που το κορμί της παλλόταν στα χέρια του σαν δυνητικές οκτάβες ενός βάναυσου φορτίσσιμο. Η κύρια μελωδία επανέρχεται και η τρυφερή απόδοσή της, μοιάζει με τον απαλό λαιμό της πληγωμένης εκείνης γυναίκας που του άλλαξε τη ζωή. Τρυφερότητα εναλλάσσεται μαζί με το πάθος, στα άσπρα και μαύρα πλήκτρα της Ρε ελάσσονας. Δεν μπορεί πια να αναστενάξει. Αναστενάζει το πιάνο του . Αναστενάζει το κορμί της. Αναστενάζει η θάλασσα. Αγριεύει η θύελλα. Ένα μυστήριο πέπλο απλώνεται απότομα ενώ στο επόμενο λεπτό ξεκινούν οι θύελλες να κατακλύζουν το κορμί του. Και ωρύεται σαν αχόρταγος καρχαρίας. Θέλει να κατατεμαχίσει το κορμί της, θέλει να σπάσει τα πλήκτρα.</p><p><br /></p><p>Ο ήχος σταματά. Απότομα. Τα πλήκτρα σωπαίνουν. Τα δάκτυλα σαν συλφίδες γυναίκες χορεύουν διακριτικά πάνω στο πόδι του πλασματικά άρρωστου ανθρώπου. Αυτές οι κομψές εκδοχές του έρωτα , έκλεισαν για πάντα το στόμα τους. Ακούγεται μονάχα ο ήχος των κούτσουρων που τραγουδούν απαλά μέσα στην αγκαλιά της μικρής πυρκαγιάς που δεν μπορεί να απλωθεί παντού όπως θα ήθελε. Την περιορίζει το τούβλο, την περιορίζει η γραμμή του τζακιού, την περιορίζουν τα πρέπει. Τα πρέπει εκείνα που τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει την Βερόνικα. Αναστέναξε και κάρφωσε με το βλέμμα του την παρτιτούρα. Η θύελλα κόπασε. Η μουσική σώπασε. Τα δάκτυλα πάγωσαν. Η θάλασσα έπαψε. Η Βερόνικα έφυγε. Τα κούτσουρα έλιωναν σιγά σιγά, γίνονταν στάχτη. Άγγιξε την παλάμη του στο στήθος και πόνεσε. Πόνεσε η σιωπή.</p><p> Άκουσε τον ήχο ενός αποκρουστικού αλλά και γνωστού θορύβου. Το κτύπημα της πόρτας. Γύρισε το κεφάλι του. Η θύελλα , η μουσική, η θάλασσα, η Βερόνικα……..</p><p><br /></p><p>‘Αγάπη μου, καλό σου βράδυ. Πολύ ωραία η μουσική σου’</p><p><br /></p><p>‘Σε ευχαριστώ Μαρία. Έρχομαι σε λίγο.’</p><p><br /></p><p>Έκλεισε το πιάνο του αργά και βασανιστικά. Πήγε και κοιμήθηκε πλάι στο προσκέφαλό της γυναίκας </p>Στελλα Τεκελαhttp://www.blogger.com/profile/07125266531393550498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4382188844656849403.post-15164799504009883502019-11-05T23:27:00.002-08:002019-11-05T23:33:59.378-08:00Η τέχνη του κουτσομπολιού........(άρθρο)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πολλές τέχνες διέπουν τη ζωή μας οι οποίες αναπτύσσουν το πνεύμα, την
δημιουργικότητα, την φαντασία και την ευαισθησία. Τέτοιες τέχνες θα θεωρούσαμε πως
συνυπάρχουν με το ανώτερο εκείνο ον που ακόμα δεν καταφέραμε να φθάσουμε. Η
μουσική, η λογοτεχνία, το θέατρο, η ποίηση και η ζωγραφική αποτελούν μέρος αυτού
του καλλιτεχνικού πυρήνα που εξουσιάζει κυρίως τον κόσμο ενός καλλιτέχνη. Ας
τολμήσουμε όμως, να παραβούμε τον κανόνα και να εστιάσουμε την προσοχή μας στην
αρνητική πλευρά ενός άλλου είδους τέχνης , το επονομαζόμενο κουτσομπολιό. Λογικά,
θα ερωτηθείτε: ''Το κουτσομπολιό θεωρείτε τέχνη;'. H απάντηση είναι απλή.
Η τέχνη είναι έκφραση και ταλέντο, ενώ συγχρόνως, αποτελεί μια ανάγκη διαφυγής από
την καθημερινότητα, η οποία οδηγεί στην ψυχική ανάταση και ανάπαυση από τον πόνο
του παρόντος. Γι' αυτό εξάλλου και οι περισσότεροι καλλιτέχνες είναι διακοσμημένοι
πάντοτε με τις τετριμμένες έννοιες του ''καταθλιπτικού , ψυχωτικού και πονεμένου''. Το
κουτσομπολιό λοιπόν , δεν απέχει παρασάγγας από τον κόσμο της τέχνης.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Είναι ένα
είδος έκφρασης η οποία ασυζητητί επιδιώκει να ταράξει την προσήκουσα ηρεμία του
παρόντος, ενώ απαιτεί στην κατοχή της το έμφυτο ταλέντο, για να μπορεί να μεταδώσει
τα υπονοήματα και τα υπονοούμενα στους λοιπούς ακροατές. Από την άλλη, κανείς δεν
μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός πως όντως αποτελεί μια ανάγκη διαφυγής από την
προσωπική αχρειότητα του καθενός.
Όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την δική του δυστυχία, καταφεύγει
στον σχολιασμό της ξένης δυστυχίας ή στον υποβιβασμό- εξευτελισμό καλύτερα- της
γειτνιάζουσας ευτυχίας. Σφετερίζεται την ευτυχία του διπλανού- κατά κάποιο τρόπο- για
να αποβάλει την τωρινή αθλιότητα της ζωής του ή ακόμα μειώνει το σθένος της ευτυχίας
του διπλανού του, για να φθάσει (o άλλος) στο επίπεδο δυστυχίας της δικής του
προσωπικότητας. Όποιος κι αν είναι ο ενδόμυχός/υποσυνείδητος τους στόχος , η ουσία
είναι μία : Και τα δύο εκφράζουν ένα είδος ονειροπαρμένης ψευδαίσθησης. Η ευτυχία
των διπλανών αποτελούσε πάντοτε σημείο αντιζηλείας και εκνευρισμού για τα άτομα
που δεν έχουν την αυτογνωσία να αναγνωρίσουν τα λάθη τους .Δεν έχουν την ικανότητα
να υπερπηδήσουν εκείνα τα προβλήματα που θεωρούν ως ανυπέρβλητα, γιατί απλά, η
αλήθεια είτε τους τρομάζει είτε τους κουράζει. Οπότε, η καλύτερη λύση είναι η
προσφυγή στην τέχνη: Η θετική πλευρά της τέχνης (μουσική, λογοτεχνία κ.τ.λ) απαιτεί
κόπο και συγκέντρωση, εξάσκηση και αφοσίωση ( γι’ αυτό και οδηγεί με μαθηματική
ακρίβεια στην εκπλήρωση του όρου της αυτογνωσίας ) , ενώ αντίθετα η αρνητική όψη
της τέχνης (κουτσομπολιό) το μόνο που απαιτεί είναι αίσθηση της εκτόνωσης και
μπόλικη δόση κακίας. Είναι πασιφανές λοιπόν, ποιος δρόμος είναι πιο εύκολος.
'Ετσι, ο εύκολος δρόμος οδηγεί σε δύσκολες καταστάσεις.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Μέσα από την μνησικακία
τους, ένας οχετός παραλύει τις ψυχές των συνανθρώπων τους , ενώ το δηλητήριο που
στάζει ,λειτουργεί παλινδρομικά: Επιστρέφει στην πηγή που το δημιούργησε. Η
χαιρεκακία μοιάζει με παχύρευστο υγρό , σαν λάβα θα λέγαμε, που σέρνεται με
βραδύτητα προς τον ίδιό του τον αφέντη . Κι αν αυτή η λάβα κάψει έστω λίγο τον
άνθρωπο που καταδιώκεται, σίγουρα θα κάψει ολότελα αυτόν που καταδιώκει. Και ο
πυρακτωμένος κουτσομπόλης, που δαγκώνεται από το φίδι της Κλυταιμνήστρας ( αν
θεωρήσουμε πως το φίδι-Ορέστης , παραλληλιστεί με το φίδι-κουτσομπολιό ) είναι τόσο
ακρωτηριασμένος που ακόμα και η δυστυχία τον λυπάται. Και η τέχνη του
κουτσομπολιού γίνεται το παιδί τους, που θα γίνει με τη σειρά του, το φίδι για να
αρπάξει το στήθος της μάνας (Κλυταιμνήστρα ) και να εκδικηθεί το παραστράτημά της.
Η τέχνη του κουτσομπολιού, έχει καταντήσει μια υπέρμετρη μορφή ιεροτελεστίας που
λιβανίζει όλο τον κόσμο με τις δύσμοιρες θεωρίες του. Κανείς μας δεν μπορεί να
αποφύγει την σιχαμερή μυρωδιά που αναδύεται από την σιτεμένη αύρα των ιεροφάντων
του.
Είναι λοιπόν, αφοπλιστικά οδυνηρό να παρακολουθώ με σφραγισμένο το στόμα, σε
ποικιλόμορφες συνάξεις, τον κατακρεουργισμό άγνωστων προσώπων. Πρόσωπα
''σεβάσμια'', με καθαγιασμένη καρδιά ,γδέρνουν κυριολεκτικά με τα λόγια τους,
κακοποιούν με την κακία τους, ένα άτομο το οποίο εν αγνοία του δεν μπορεί να
υπερασπιστεί τον εαυτό του.<br />
<br />
<br />
Εμείς οι επονομαζόμενοι ''Άγιοι'' της λαικής τάξης,
παίρνουμε το αντικείμενο της ζήλειάς μας (ίσως έχει καλύτερο σώμα από μας, ίσως έχει
καλύτερη τύχη από μας , σίγουρα κάτι μας λείπει το οποίο επιζητάμε να πάρουμε από
τον αντίζηλό μας) και το διακοσμούμε με επίθετα που μόνο ένα βρώμικο στόμα μπορεί
να ξεστομίσει. Αυτό το στόμα νηστεύει, κάνει δεήσεις και προσεύχεται στον Ύψιστο ενώ
έχει την ψευδαίσθηση πως στον οίκο του γαλουχεί τα ιδανικότερα βλαστάρια της
κοινωνίας (τραγική ειρωνία). Μα δεν ξέρουν πως η ανώτερη δύναμη που βρίσκεται έξω
και μέσα μας, δεν επιζητά τίποτα άλλο από την αγνότητα. Κι αυτή, την χάσαμε.
Κι όσο θα προσευχόμαστε στο Θεό για να μας έχει καλά, οι δαίμονες των φοβιών μας θα
εξαπολύουν εκείνη την λάβα για να εξοντώσουν όλα τα ζωντανά. Αυτή λοιπόν , η
υποκρισία και η θεατρικότητα των πολλαπλών ρόλων, δεν είναι ένα είδος τέχνης;<br />
<br />
<br />
Οι
μύστες του κουτσομπολιού λοιπόν δεν κρύβουν μέσα τους ένα καλλιτέχνη (;) , μονάχα
που παίρνουν τον ρόλο του αρνητικού καλλιτέχνη.
Συνεχίστε να ακρωτηριάζετε την προσωπικότητα των συνανθρώπων σας με τα άσεμνά
σας λόγια . Δεν θα πάρετε το ρόλο του θύτη, αλλά του θύματος στο τέλος της ιστορίας.
Τελική σημείωση : Η εμπειρία της ζωής, μου αποδεικνύει καθημερινώς πως τα λόγια
τσακίζουν την υπερηφάνεια (όχι μόνο τα κόκκαλα) με περισσότερη τέχνη απ' ότι οι
πράξεις.Τα λόγια κρύβουν μια ανώτερη καλλιτεχνική δύναμη που καμμία πράξη δεν
μπορεί να συναγωνιστεί. Οπότε την επόμενη φορά που θα ανοίξετε το στόμα σας για να
εξαπολύσετε σφοδρές κατηγορίες για ένα συνάνθρωπό σας, σκεφτείτε: Επιθυμώ να είμαι
ένας θετικός ή ένας αρνητικός καλλιτέχνης;</div>
Στελλα Τεκελαhttp://www.blogger.com/profile/07125266531393550498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4382188844656849403.post-53827357124824973042009-09-19T11:32:00.001-07:002009-09-19T11:32:45.468-07:00ΣαπουνόφουσκαΦτάνεις σ’ένα σταθμό και δε θες πια να ταξιδέψεις.<br />Όσα έζησες κι απόλαυσες σαν μύγες τρίζουν στα αυτιά σου.<br />Τις πρόσκαιρες σου αναμνήσεις θα αναπολήσεις με μια αίσθηση ξευτίλας.<br />Μαραίνονται τα συναισθήματα και χάνεται ο ρομαντισμός.<br />Όχι άλλους ρομαντισμούς , μή μου αναμοχλεύετε!<br />Μου πουλήσατε ψέματα από την κούνια μου και ακόμα με νανουρίζετε με τις ίδιες ηλιθιότητες.<br />Αν είχα του κόσμου όλα τα πλούτη και της μοίρας μου το αναπόφευκτο σε ποιόν θα μοίραζα τον πόνο μου;<br />Νιώθεις το τέλος σε μία ανάσα και αναρωτιέσαι : Πού πήγαν όλοι οι έμπιστοι οι φίλοι και τα χαμόγελα του σαββάτου;<br />Χάθηκαν σαν έσπασε η σαπουνόφουσκα.Στελλα Τεκελαhttp://www.blogger.com/profile/07125266531393550498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4382188844656849403.post-31465683198186431672009-06-22T10:53:00.000-07:002009-06-22T10:58:05.415-07:00Το κόψιμο της πανακόταςMία αφορμή γυρεύουν για να μοιράσουν την πανακότα.<br />Μα δεν μπορείς να δεις την απληστία τους.<br />Βυθίζεται στα γυαλιά ηλίου.<br />Κάθεται η μικρή Ελλάς και μοιρολογεί την παλιά της δόξα.<br />Τα πιόνια καθοδηγούνται φοβισμένα από τρεμάμενα χέρια.<br />Κόλαφος αυτό το παιχνίδι!<br />Ο ‘εχθρός’ σφίγγει τα δόντια.<br />Νομίζεις πως το σκάκι παίζεται για δύο;<br />Μή γελιέσαι!<br />Δες την φιγούρα που διαφαίνεται στο προσκήνιο.<br />Ένας άγνωστος κουστουμιάς γνέφει στον οχτρό.<br />Τα πιόνια του είναι προσοδοφόρα, τα δικά μας τους είναι σχεδόν άχρηστα.<br />Να θυμάσαι Ρωμιέ!<br />Σ’ αυτό το παιχνίδι είναι πιο επικίνδυνοι οι φίλοι παρά οι εχθροί.<br />Γράφει το σενάριο ο μεγιστάνας φίλος και το εκτελεί ο αφελής εχθρός.<br />Κι εμείς πιο αφελείς που αγριευόμαστε ομαδικός στον συνταξιδιώτη και όχι στον αγωγιάτη.<br />Ρύβδην ρέει η ποταπότης!<br /><br /><br />Εξεγέρθη ο λαός! <br />Η βόμβα έσκασε στον οχτρό.<br />Και οι εφημερίδες των επιχειρηματιών το ανήγγειλαν μία μέρα πριν.<br />Απέκτησαν και μαντικές ικανότητες εκτός από συνδιαλεκτικές!<br />Και σε ρωτάω αγαπημένε βιοπαλεστή: <br />Πώς τροφοδοτούνται τα σενάρια τους;<br />Με το πάθος σου, με την συναισθηματική μου έκρηξη, με τη θόλωση της λογικής.<br />Εθνικισμός!<br />Και πώς το πολεμάμε αδερφέ;<br />Μάθε το παρελθόν, παρακολούθα το παρόν με ανοιχτό το μυαλό και κλειστή την καρδιά.<br />Αν γουστάρεις να είσαι το πιόνι ακολούθησε τον κραδασμό.<br />Αν πάλι τολμάς, κίνησε τον εαυτό σου χωρίς εξωτερικές επιδράσεις.<br />Τολμάς;<br />Τολμώ;<br />Σαν κοπεί η πανακότα και χαθούν αμέτρητες ψυχές, να θυμάσαι:<br />Είχες κι εσύ μερίδιο ευθύνης σ’αυτή τη σφαγή....Στελλα Τεκελαhttp://www.blogger.com/profile/07125266531393550498noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4382188844656849403.post-84518678669887636022009-06-19T18:53:00.000-07:002009-06-19T18:54:23.999-07:00Η κηδεία των μουσώνΑπόψε έθαψα τα μάτια σου.<br />Μου άφησαν το φέρετρο στην πόρτα.<br />Η κηδεία ήταν λιτή.<br />Δε θα υπάρξουν μνημόσυνα.<br />Διακοσμητικές λέξεις δε θα σωθούν.<br /><br />Άρνη, πάρε με στο βυθό<br />με της λησμονιάς το νερό να πνιγώ.<br />Γαίας κι ουρανός σε καταράζονται.<br /><br />Κι εσύ Ερατώ, πάψε να τραγουδάς!<br />Της Μελπομένης το μοιρολόγι άκου...<br />Νεράιδα των μάταιων ερώτων σώπασε επιτέλους!<br />Χόρεψε μαζί μου το τραγούδι της Ευτέρπης...<br /><br />Κατάρα.<br />Τρέφονται από το αίμα μου.<br />Βρικολάκιασα.<br />Ηδονή ,παλιά αγαπημένη πού αλωνίζεις;<br />Με κατασπαράζει το αμείλικτο τους βλέμμα.<br />Διαολίζεται ,<br />δρασκελίζει το στενό,<br />στην κρεβατοκάμαρά μου αγριεύει.<br /><br />Όλες μαζεμένες με περιγελάνε.<br />Για ποιόν να ‘ναι η κωμωδία;<br />Ούτε τόξα κουβαλά ,μήτε είναι χαριτωμένος.<br />Σαν φόνισσα μοιάζει,<br />σαν σαδίστρια φοράδα.<br /><br />Εσείς που καθοδηγείτε τη ψυχή μου,<br />κρύψτε το χάος μου σε ένα νεκροταφείο,<br />μαζί με τα ανελέητα μάτια του.<br />Όμορφες και αχαλίνωτες μου μούσες, <br />κλέψτε την καρδιά μου.<br />Άλλο θρήνο δε θ’αντέξει.Στελλα Τεκελαhttp://www.blogger.com/profile/07125266531393550498noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4382188844656849403.post-66206849467489607842009-06-18T14:43:00.000-07:002009-06-18T14:44:18.995-07:00Ποίηση, η ίδια η ζωή....Η ποίηση...<br /> Η μή ρυθμική αντιπαλότητα.<br /> Ακανόνιστη.<br />Ανισόρροπη γυνή, ανεξέλεγκτη κραυγή. <br />Άπιαστη πόρνη.<br />Μινιμαλιστική καντάδα της θλίψης.<br />Άγευστος ρομαντισμός, άνοστη κορασιά.<br />Παράφωνη και λερωμένη σεμνότητα.<br />Μια φωλιά για ερπετά.<br />Δε δοξάζει την ομορφιά.<br />Δε ποθεί τα σουρεαλιστικά.<br />Δεν τη θέλω ελκυστική.<br />Να είναι μονάχα αληθινή.<br />Με τα μάτια στο κέντρο της.<br />Ποίηση, η ίδια η ζωή...<br />Σκοτεινή.<br />Στο τέλος ρίξε μια φλόγα να παλέψω το θάνατό μας.<br />Σ’ αυτό το φως ελπίζω, γι’ αυτή την φυγή ακόμα παλεύουμε.<br />Ο έρωτας γι΄αλλαγή.Στελλα Τεκελαhttp://www.blogger.com/profile/07125266531393550498noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4382188844656849403.post-83900402037705095522009-06-17T11:12:00.001-07:002009-06-17T14:27:02.994-07:00ΓυναίκαΚάποτε μ’απράξανε το κτήμα τους να γίνω,<br />σκόρπαγα ζωή μα από το έργο μου ήθελα να ξεφύγω.<br />Ξυπόλητη στον ήλιο τα παιδιά μου πονούσα,<br />οι αλυσίδες τους σημάδια στα χέρια μου αφήσαν.<br />Τον κλοιό θέλησα να σπάσω, μα με κάψανε με της ηθικής το πρόσχημα.<br />Μ’ ονόμασαν μάγισσα , μα αν ήμουν, ξόρκια θα τους έλουζα το μίσος τους να εξαφανίσω.<br /><br />Στη βία των πολλών τις δημιουργίες μου φοβόμουνα ν’ ανακοινώσω,<br />είναι η γνώση αρσενική και το κλάμμα μου κρυφό.<br />Όμορφη σαν νεράιδα η κοινωνία με ποθούσε,<br />μα εγώ ήθελα περισσότερα, το λίγο δε μου αρκούσε.<br />Μ’ εγκλώβισαν σ’ ένα παραμύθι φτωχό,<br />σαν παθητική χαζούλα τον πρίγκιπα επίμονα να καρτερώ.<br />Γιατί πάντα στο μυαλό μου η Σταχτοπούτα τριγυρνούσε,<br />κι όσες φορές η Αμαζώνα μέσα μου γελούσε,<br />πάλι γυρνούσα στους ίδιους δρόμους που η μάνα μου , μου μιλούσε.<br /><br /><br />Για να αποκτήσω πρόσβαση στων φιλοσόφων τα στέκια<br />έπρεπε πρώτα να κοιμηθώ με άνδρες χίλιους δέκα.<br />Παλλακίδα, εταίρα, μάγισσα , χίλιες ονομασίες μου αποδώσατε.<br />Για να νιώσω ελεύθερη πρέπει το ήθος μου να αμφισβητείται.<br />Με μάθανε την αξιοπρέπεια της κοινωνίας με δέος να προσκυνάω,<br />τη δική μου όμως αξιοπρέπεια ποιός θα με μάθει ν’ αγαπάω;<a href="http://www.sync.gr/claim/MUeR4RWC3qOa" rel="sync"></a>Στελλα Τεκελαhttp://www.blogger.com/profile/07125266531393550498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4382188844656849403.post-67254251780486057862009-06-15T12:01:00.000-07:002009-06-15T12:03:48.966-07:00Άρια φυλήΜε ύφος γλαφυρό περπατάνε σαν ξεχαρδαβαλωμένες μπαταρίες.<br />Αν είσαι τυχερός μπορεί να σου ρίξουν καμμιά ματιά για να ελέγξουν της παρουσίας σου την ακρίβεια.<br />Χαρτοφύλακες με διασυνδέσεις φορτωμένους, κουνάν τις γραβάτες τους σα δικτάτορες πριν να βγάλουν λόγο.<br />Oh dear, oh dear!<br /><br />Με βλέμμα στον ορίζοντα και πλάτη κορδωτή μετράνε τα νομίσματα και δίνουν υπογραφή.<br />Πιστεύουν πως ανήκουν στην Άρια φυλή , ορίζουν του κόσμου τη μελλοντική φωνή.<br />Μιλώντας στο κινητό επιδεικνύουν περίτρανα την πολυάσχολη τους ζωή, στα μάτια τους όμως αν προσέξεις, θα βρεις τη μίζερη τους φυλακή.<br />Oh dear, oh dear!<br /><br /><br />Και έρχονται οι όμορφες κυρίες με Gucci και κακόγουστα φορέματα που αξίζουν των γονέων μας το αιώνιο εισόδημα.<br />Πίνουν τσάι και αρχίζουν της ζωής τους το εγκόμιο.<br />Αν πας και εσύ αεράτος κι ελεύθερος , η κρύα τους ειρωνία θα σπάσει μέχρι της ραχούλας σου το τελευταίο κόκκαλο.<br />Σ’ αυτούς τους ανθρώπους, η σεξουαλική ορμή πάσχει από εξόντωση.<br />Στο hall μας διακατέχει της σνομπαρίας το μάταιο.<br />Oh dear, oh dear!<br /><br />Ακούς τον ήχο της φωνής τους πόσο απροσάρμοστος είναι,<br />Φτωχέ μου γείτονα έχω καταλάβει,<br />Πως του φαντασμένου η αλαζονεία δεν έχει εθνικότητα.<br />Oh dear, oh dear!Στελλα Τεκελαhttp://www.blogger.com/profile/07125266531393550498noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4382188844656849403.post-82245760684739771492009-05-25T18:04:00.001-07:002009-05-26T05:08:44.342-07:00Το κόμπλεξ του ρεαλισμούΕίμαστε ορφανοί ήχοι σ’ ένα σκάκι χωρίς τη βασίλισσα.<br />Περνάμε ξυστά αλλά φεύγουμε μ’ ένα κρότο.<br />Μένει το βούισμα κι η αίσθηση του φόβου.<br />Ποιός άνεμος τόλμησε τη πορεία του παιχνιδιού ν’ αλλάξει;<br />Τον ονόμασαν κυκλώνα και τον έβγαλαν τρελό.<br />Κι είναι η τρέλα αυτών των ανέμων δύναμη για ένα σκορ.<br />Φύσημα στο φύσημα δεν αλλάζει ο σκοπός.<br />Τους παίχτες να προλάβουμε, μη μας πάρουν στο λαιμό.<br />Κι όποιος πολεμά σ’αυτόν τον τόπο κουβαλά μαζί του κι όλο το θυμό των ανθρώπων.<br /><br /><br />Άνεμε σε σένα μιλώ. <br />Θα σε πουν παλαβό και νοητικά ισχνό.<br />Μα ποιός επαναστάτης δεν είναι τρελός;<br />Κι όμως, αγαπητοί συμπαίχτες,<br />είναι η τρέλα του που σας κρατάει εσάς στο χώμα αυτό.<br />Συγχωρέστε τη νιότη μου , σαν ανεμοστρόβιλος σας αποσυντονίζει.<br />Δε μασάω τους ρεαλισμούς σας, εγώ γεννήθηκα με τα μάτια προς τη δύση.<br />Κι αν ένας ρεαλιστής με αποκαλέσει ‘εκτός’<br />σαν άνεμος, το σκάκι της μοίρας μας θα διαλύσω.<br />Πού ειναι ο ρεαλισμός αγαπητοί συμπαίχτες;<br />Εκέι που αράζει το κόμπλεξ των δειλών!Στελλα Τεκελαhttp://www.blogger.com/profile/07125266531393550498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4382188844656849403.post-6785345106051569152009-05-25T09:16:00.000-07:002009-05-25T09:18:17.536-07:00Έρωτας και ψευδαίσθησηΑνοικτό παράθυρο. Οσμή...<br />Κλείνεις τα μάτια κι ακούς κελαήδημα ζωηρό.<br />Μια μουσική κρουστών ξυπνά την ορμή σου.<br />Τύμπανα, χορεύεις σαν να πάλλεται το είναι σου.<br />Γεμίζεις με έρωτα ελεύθερο και μοιραίο.<br />Ανοίγεις τα χέρια τον ουρανό να αγκαλιάσεις.<br />Δεν ελέγχεις την ανάσα σου, δίνεις ηδονή στο μυαλό σου.<br />Δε σε νοιάζουν οι άνθρωποι γύρω σου αλλά τους αγαπάς μ’ όλη σου την τρέλα.<br />Τύμπανα..Αφήνεσαι..Χορεύεις...Τρελλαίνεσαι...<br />Ξυπνάς! Ποιός κλαίει? <br />Σε σπρώχνει στην άβυσσο, την ελευθερία σου να κλέψει.<br />Διαλέγεις. Το χορό ή τον έρωτα...<br /><br />Κλείνω τα μάτια. Ο χορός βρίσκεται στο αίμα μου, ο έρωτας στο μυαλό μου.<br />Τσιγγάνικα τύμπανα σκοτώστε τη ψευδαίσθησή μου.<br />Θέλω ελεύθερη να ζω, μακριά από εξαρτήσεις.<br />Κάποιος φωνάζει...’Χωρίς αυτές, πώς θα ζήσεις! Χωρίς αλάτι?’<br />Συνεχίζω το χορό μου.<br /> Καλύτερα ελεύθερη κι ανάλατη παρά δούλα σε χρυσές σκέψεις.<br />Ο ρυθμός φουντώνει. Στο κρεβάτι του πόθου η αλήθεια αγρειεύει.<br />Και σε έχω? Και μπορώ να σε φθάσω?<br />Τύμπανα...Αφήνεσαι...Χορεύεις...Τρελλαίνεσαι..<br />Φύγε, πέταξε, προσπέρασε, μάθε, ψάξε......<br /><br /><br />Ανοίγω τα μάτια. Κλείνω το παράθυρο.<br />Με το μυαλό μου, έρωτα κάνω στα μάτια σου.<br />Με το μυαλό μου θα σε σβήσω.<br />Με το μυαλό μου θα σε εγκαταλείψω.<br />Αλλά με το χορό μου την αλήθεια θα βρω,<br />με τα χέρια ανοικτά και το πρόσωπο στον ορίζοντα.<br />Κι όταν σταματήσουν τα τύμπανα <br />θα αρχίσω πάλι απο την αρχή να ονειρεύομαι....Στελλα Τεκελαhttp://www.blogger.com/profile/07125266531393550498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4382188844656849403.post-31155570311058348932009-05-24T04:01:00.001-07:002009-05-24T04:01:29.593-07:00Ρυθμός και ΣιωπήΣτο ρυθμό του ρολογιού, στου στήθους την ανάσα,<br />στον αισθησιακό κτύπο μειλίχιας αγάπης,<br />βυθίζομαι...<br />Μεταξύ των κενών η συνείδηση μιλά,<br />εκεί που ο ήχος διεισδύει στον ιστό της υπάρξεώς μας <br />και χάνεται από τα φανερά,<br />ελισσώμενος στο κέντρο του σύμπαντος σταδιακά.<br />Μεταξύ των δύο αμαρτωλών φουγάρων <br />θα αντιληφθείς την ποταπότητα της άστατης ζωής.<br /><br />Ακούω τους κτύπους, δυνατά σαν να με τρυπάνε βέλη...<br />Πρώτος κτύπος ,γδαρμένα εξαυλωμένα σώματα...<br />Δεύτερος κτύπος ,στου ξενυχτιού οι πιο κρυφές αμαρτίες...<br />Τρίτος κτύπος ,γέλια με φθηνά αστεία...<br />Συχνότητες ψηλές, κάθε κίνηση ηφαίστειο που ξυπνά.<br /><br />Μα με ‘πιασε ανία τους ήχους να κεντώ, την επιδερμική φαντασία ν’ ακολουθώ.<br />Σιωπή.Ανάμεσα στους κτύπους η σιωπή.<br />Αυτή η αρχοντική αβροσύνη που γεύομαι σα χάδι στο εφηβικό μου ξημέρωμα.<br />Σιωπή.Σαν παιδικός έρωτας, στο κύμα την αύρα μου πραύνω.<br />Σιωπή.Στου εξευμενισμένου έρωτα η ζωική χαμέρπεια σαν αδειάσει ,<br />θα σου δώσω ένα φιλί τόσο απλό,όσο είναι το βύζαγμα της μάνας.<br /><br />Μή γυρίσεις πια, δίσμοιρη κι αγοραία αμαρτία,<br />έχασα πια,στο βλέμμα ξεγελάστηκα απο τους κτύπους,<br />την σιωπή αγρικω με νηφάλιο το κορμί.<br />Και βλέπω την άγρια μου φύση να εκμηδενίζεται.<br />Έχασα ,σαν δεν διαισθάνθηκα το άκουσμα της απλότητας.<br />Χάθηκα στους κτύπους και στη φασαρία,<br />Στα γρήγορα λουτρά, στο έντονο αποκύημα φαντασίας...<br />Στην άγρια αίσθηση εξουσίας,στο δυνατό ένστικτο του ανθρώπου.<br /><br />Μα ξέχασα το διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσά τους,<br />Την πνευματική αταραξία,τη ψυχική γαλήνη,τον ήπιο έρωτα,<br />Το αργό χάδι,το απαλό άγκιγμα της ανάσας στο στήθος.<br /><br /><br /><br />Στου ρολογιού τους δείκτες ο μεταλλικός ήχος σαν εξομολόγηση μοιάζει,<br />ο Θεός με την ρομφέα του τα πρόστυχα φτερα κτυπά <br />δίνοντας μια προσευχή μετάνοιας για να εξοστρακίσω σατανικές ανάγκες.<br />Οχλαγωγία.<br />Στου ρολογιού τους δείκτες, εκεί που ο χρόνος σταματά...<br />Εκεί που ο κτύπος της καρδιάς εξασθενεί...<br />Κι όλο το σύμπαν κρατάει την αναπνοή,<br />Εκεί, θα βρω τον εαυτό μου και στην κάθαρση θα μετουσιωθώ.Στελλα Τεκελαhttp://www.blogger.com/profile/07125266531393550498noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4382188844656849403.post-71175998398955591072009-05-23T09:09:00.000-07:002009-05-23T09:22:40.236-07:00ΕλλαδαΧύνεσαι στους δρόμους σα Μπουμπουλίνα με άθλια ρούχα και ξεριζωμένη τη καρδιά<br />Δε σου ‘μεινε άλλος δρόμος απο το να πουλήσεις το σώμα σου ,σαν πόρνη χωρίς άλλη μιλιά<br />Η φωνή σου βράχνιασε απο της κρεπάλης τον αστικό μαζωχισμό<br />Κάποιοι εξευτελισμένοι απολαμβάνουν με χέρια ξένα τη δροσιά στα ευρώ<br />Κι όταν ο ιωαννίδης ακόμα υπάρχει στο χώμα αυτό<br />Πώς περιμένεις ο Σωκράτης με τη δημοκρατία να παίζει ταρώ?<br />Σε βιάζουν ανόητη ξανθιά και εσύ τραγουδάς τους ηλίθιους παιάνας<br />Στο στήθος θα σου καρφώσουν το σταυρό και εσύ ακόμα θα προσκυνάς τους ‘εφραιμάδας’<br />Στου βρυχηθμού του κανενός στους πάτρονές σου σκύβεις με πίσω την πλάτη<br />Θα ζητήσεις μετά απο τα πρεζόνια σου να σου δανείσουν κανένα ρεμάλι<br />Το ήθος σου διαπραγματεύονται και εσύ καθαρίζεις κρεμμύδια <br />Στου θανάτου σου γενέθλια κάνουν και ασχολείσαι με τα νύχια και τα φρύδια<br />Πώς πας να ξεχάσεις το ύδωρ της γεννήσεώς σου και με καμάρι σκοτώνεις τον πατριωτισμό σου<br />Βγες στους δρόμους μήπως σε ακούσουν στα Σόδομα το θυμό σου να μην ξεχάσουν<br />Του Πλάτωνα το στόμα μή κτυπάς ,είναι ο μόνος που τον πόνο σου θα καταλάβει<br />Μή κόβεις τούφες από τα μαλλιά σου ,είναι το μόνο ,όμορφή μου θάλασσα ,που σου έχει απομείνει...Στελλα Τεκελαhttp://www.blogger.com/profile/07125266531393550498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4382188844656849403.post-69400125084799580292009-05-23T09:07:00.000-07:002009-05-23T09:08:19.929-07:00Μέθη της αξιοπρέπειαςΓλυκειά μου μέθη, αόρατη μου φίλη ,τη ψυχή μου σαν στολίδι φροντίζεις.<br />Την αλήθεια μου κανείς δεν μπορεί να καταλάβει κι είναι η διαπίστωση αυτή μια ακόμη τεράστια μοναξιά<br />.<br /><br />Στηρίγματα αδιάφορα με τζάκια φυλαγμένα κι όμως στη χαράδρα ακόμα εγκλιματιζομαι<br />.<br /><br />Τις σταγόνες σου μόλις φέρω στην ανάρμοστη ιστορία μου, <br />-στα κύτταρά μου πλέεις –<br />ακούς την ανάσα μου βαριά, σαν του ποταμού την εξιστόρηση<br />.<br /><br />Απελευθέρωσε τον πόνο μου μέχρι την νάρκη να φθάσω, <br />ίσως τότε να μπορώ κάποιον να ξεχάσω<br />.<br /><br />Θα ανοίξω τα φτερά μου το σκοτάδι μου να απλώσω, <br />στα στήθια μου το φως να αφήσω να με καιει<br />.<br /><br />Ξέσπασε κυρά μου στης μέθης το τραγούδι και μή σε νοιάζει ο παρωδικός εξευτελισμός<br />.<br /><br /> Ξέσκισε τα αδειανά σου ρούχα και πέτα τα στους άλλους ,τους επιστήθιούς σου, που την κραυγή σου δε θα ακούσουν<br />.<br /><br />Άσε τη γύμνια σου για τη φτήνια αυτού του κόσμου, να αντανακλάς όλη τους την αμαρτία ,κουβαλώντας τη φθορά του ψέματός τους<br />.<br /><br />Οι άλλοι ,οι ‘αξιοπρεπείς’ , οι διακριτικοί αλαζόνες, τα κεφάλια τους θα κουνάνε με αποστροφή<br />.<br /> <br />Η αποδοκιμασία τους θα γίνει τροφή, στα πανάκριβά τους παπούτσια κλάψε με φωνή γοερή<br />.<br /><br />Μέθυσε στην αξιοπρέπεια τους και χόρεψε στην αισιοδοξία τους<br />.<br />Κόρη της αλήθειας και της πλάνης, της προσευχής και του σκοταδιού,<br /> άδραξε του μέλλοντός σου το στιγμιαίο λάθος<br />.<br /><br />Στα κουστούμια τους μικρές ψυχές καίγονται και στις γραβάτες τους σπίτια χαλάνε.<br />Μόνο τα μάτια τους μείνανε αγέρωχα , σα σπίθα στο κενό<br />.<br /><br />Μέθησε ακόμα κι άλλο , μέσα τους να συγκρουστείς, γιατί σ’ αυτό τον κόσμο <br />η αληθινή αξιοπρέπεια έχει πια χαθεί.Στελλα Τεκελαhttp://www.blogger.com/profile/07125266531393550498noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4382188844656849403.post-31492897917399966952009-05-23T08:07:00.000-07:002009-05-23T08:37:58.957-07:00Make-upΜέσα στον αναστεναγμό του καθημερινού αγωνα χτίζουμε όνειρα μπλεγμένα σε κουτιά ,<br />οργανωμένα αριθμητικά χωρίς άσκοπες περιφρασιολογίες.<br /><br />Σαν έσπασα τα όριά τους, βρέθηκα αντάμα με την μόνη αλήθεια της νύχτας, το χάος, <br />απέραντη ανάγκη για γραμμές και σχήματα στο αέρινο αίσθημα φόβου.<br /><br />Κάθε βράδυ , πριν κοιμηθώ θα ονειρευτώ ενα χάδι ,<br /> απλά ένα στοργικό άγγιγμα που θα με κάνει να νιώσω πιο δυνατή κι από τον θάνατο.<br /><br />Μα όταν ξυπνήσω το πρωί θα βάλω και παλι το make-up αισιοδοξίας, <br />θα περιφράξω τα μάτια μου με μολύβια φιλοδοξίας , <br />θα πουδράρω τα μάγουλα της απόλυτης ευτυχίας<br /> και θα απλώσω απλά και αισθησιακά το κραγιόν μαλακίας.<br /><br />Στα τακούνια της απόλυτης κυριαρχίας θα επιδείξω τη ψυχική δύναμη που φυλάει η άποψή μου, <br />διαμέσου του στενού μακριού μου φορέματος θα δηλώσω την ανθρώπινη γοητεία <br />και στις δικτυωτές ζαρτιέρες θα επαναφορτίσω τη ζωική αναισθησία.<br /><br />Περπατώ σ’ ένα δρόμο ανεξαρτησίας χωρίς να απολαμβάνω το αιθέριο της δυσαρμονίας , <br />ένα –ένα βήμα ήχος πονεμένης ευαισθησίας,<br /> όλο το σύμπαν προσκυνά τη γυναικεία μου γαλουχία.<br /><br />Κι όταν τα όνειρα σβήσουν και σταματήσω πια να γυρεύω τα άπιαστα , <br />θα πιαστώ ξαφνικά στα εγκόσμια, σε ένα κρεβάτι που δε μιλάει και μια λάμπα που δεν κοιτάει.<br /><br />Όταν το αγαπημένο μακιγιάζ φύγει, θα φύγουν και τα όνειρα μου μαζί με τα φώτα αδυσώπητης ηδονής. <br />Απομένω μόνη με το ταβάνι εραστή , να χύνω δάκρυα για τη θύμηση μιας ευχής.<br /><br />Δε θα σβήσω τα φώτα γιατί όλα θα γίνουν φανερά, δε θα σβήσω τη μουσική, γιατί όλοι οι ήχοι θα αρχίσουν να μου μιλάνε.<br /><br />Απλά θα ξαπλώσω και θα προσευχηθώ το πρωί να είμαι ακόμα ζωντανή ,<br />να ικανοποιώ τη φαντασία μου πως κάποιος με αγκαλιάζει για να μη φοβάμαι. <br />Αλλά βλέπεις αυτές είναι γενεσιουργίες της νυχτός, το μακιγιάζ ποτέ δεν επιτρέπει τέτοιου είδους αδυναμίες. <br /><br />Μή ρωτάς γιατί όταν κοιμάμαι τις νύχτες μαζί σου ποτέ δεν πλένω το πρόσωπό μου ,<br />ούτε γιατί το πρωί σε κοιτάω σαν ξένο. <br />Έτσι είναι η πορεία της σεξουαλικότητάς μου, έτσι παίζεται το παιχνίδι.<br /><br />Μόνο μη μου σβήνεις τα φώτα,<br /> μη με γυμνώνεις , <br />μη με αφήσεις να νιώσω αληθινή. <br />Νιώθω ασφαλής να κρύβομαι πίσω απο το sexy-wild make-up μου.Στελλα Τεκελαhttp://www.blogger.com/profile/07125266531393550498noreply@blogger.com0