Φρικτή μαμά
Κάθε βράδυ κοιτώ τη φωτογραφία της . Ακόμη και τώρα, εκείνο το χαμόγελο μου ζεσταίνει τα πιο βαθιά σκοτάδια των φοβιών μου. Μα πρώτη και κυριαρχική φοβία; Μήπως δεν ξαναγυρίσει στη μητρική της αγκαλιά. Της μιλώ , αυτής της παγωμένης φιγούρας και την παρακαλώ γοερά να θυμηθεί τη βαθιά αγάπη που είχαμε η μια για την άλλη. Της μιλώ με ένα τρόπο λιτό, γλαφυρό και λυρικό. Σπασμωδικές κινήσεις , σκέψεις και διαθέσεις . Παίρνω τη φωτογραφία στην αγκάλη μου και ακούω τον ψίθυρό της να ζωντανεύει την ακοή μου . Ξεστομίζει εκείνη τη σύντομη φράση που με στέλνει από τον τάφο στη ψευδαίσθηση ζωής. ‘Μαμά σ’αγαπώ ‘. Πύρινα δάκρυα κυλούν στο δέρμα μου και με σκίζουν. Είναι τόσο παράξενο . Όσο πιο μεγάλος ο πόνος , τόσο πιο αμείλικτο και καυτό το δάκρυ. Νομίζω ότι όλα κλαίνε μέσα μου .Όλοι οι οργανισμοί που κατοικούν στο κορμί μου.
Παντρεύτηκα πολύ μικρή και γέννησα το κοριτσάκι μου , όντας ευάλωτη και εύθραυστη , υπό την εξουσιαστική δυναστεία του συζύγου μου. Κάθε γροθιά στο στομάχι, με ένωνε ακόμη περισσότερο μαζί της . Κάθε φορά που εκείνος εκτόξευε βρισιές εναντίον μου, περισσότερο πείσμωνα , θέλοντας να της παραδώσω ένα φωτεινότερο μέλλον. Αυτό της άξιζε άλλωστε. Κι έτσι έφυγα μαζί με το παιδί μου απωθώντας όλες τις σκιές που άφησε η απουσία χρώματος στη ζωή μας. Ο φόβος, οι κακουχίες, οι φωνές και η αίσθηση της τρομοκρατικής λεκτικής επίθεσης παρασύρθηκαν στο ποτάμι της λήθης. Κάπου, σε κάποια γωνιά του μυαλού μου , ανασταίνονται οι αναμνήσεις κάποιες στιγμές, και σαν ζόμπι περιφέρονται εικονικά , ταράζοντας τη νηνεμία των παλμών μου. Για τρία χρόνια την μεγάλωνα στο πατρικό μου σπίτι με τη βοήθεια των γονιών μου, ενώ ο αιώνιος κακοποιητής ερχόταν δύο με τρεις φορές την εβδομάδα για να γαλουχήσει την παιδική της ψυχή , με το πατρικό πρότυπο της πατριαρχικής-φαλλοκρατικής δικτατορίας του. Το απόλυτο αρσενικό , που εξουσιάζει και καταδυναστεύει το επαναστατημένο θηλυκό ,εισχώρησε στο μυαλό της κόρης μου σαν αβάστακτη ιδεολογία .Την δηλητηρίαζε νυχθημερόν αυξάνοντας τις δόσεις κακίας και αποστροφής προς το πρόσωπό μου . Αυτός ο μιθριδατισμός εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μου, αλλά ήμουν τόσο πολύ απασχολημένη να γλύφω πληγές , που τον αγνόησα άθελά μου. Η ψυχοσύνθεση της δεκάχρονής μου κόρης κατακερματίστηκε ενώ ο χειριστικός του χαρακτήρας ελισσόταν υποχθόνια σαν φίδι πάνω στη σάρκα μας, και καταβρόχθιζε με εκείνη την υποβόσκουσα στρατηγική των άκαμπτων ανθρώπων, κάθε όργανο που μαραινόταν και σάπιζε μέρα με τη μέρα. Ώσπου εκείνη η καταχθόνια γλώσσα μας κατάπιε ολόκληρες . Τα ματάκια της στη φωτογραφία αποδεικνύουν πως κάποτε ήταν πραγματικά ευτυχισμένη –αν μπορώ με συνέπεια να προσδιορίσω την πραγματικότητα ή την ευτυχία. Τώρα, βλέποντάς την από μακριά να κρατά το χέρι του πατέρα της , αντικρίζω ουσιαστικά τον ίδιο τον Άδη στο βλέμμα της. Σκοτεινό, υπόγειο , μπερδεμένο, υγρό και εγκαταλελειμμένο βλέμμα που στοιχειώνει τον ύπνο μου.
Χθες το βράδυ πάλι την ονειρεύτηκα. Την κρατούσα αγκαλιά ενώ φιλούσε με τα βελούδινά της χείλη το μάγουλό μου , κι αυτό έπαιρνε την ενέργεια της αγάπης της. Διακλαδωνόταν τότε παντού στο σώμα μου σαν χριστουγεννιάτικη αιώνια θαλπωρή μέσα στο ακατοίκητό μου κορμί. Γιατί έπαψα να έχω ψυχή από τότε που την άρπαξε ο πατέρας της για να με εκδικηθεί . Πώς τόλμησα, εγώ , απέναντι στον δυνάστη, να ανεξαρτητοποιηθώ και να κόψω τον ομφάλιο λώρο που με έδενε μαζί του! Σαν κακομεταχειρισμένος σωλήνας ,έρεαν όλες μου οι ανασφάλειες και οι ενοχές που μου είχε δημιουργήσει το απόλυτο αρσενικό. Και τώρα βλέπω το παιδί μου ,μακριά από την μάνα του,να πλέκει ιστορίες και να παραποιεί γεγονότα για χάρη του δικαίου της πυγμής. Η δικαιοσύνη του θύτη ‘προστατεύει’ το κακοποιημένο μου σπλάχνο.Ο ισχυρός δεν μπορεί να ενοχοποιηθεί ή να δυσαρεστηθεί από το θύμα το οποίο με τη σειρά του εγκλωβίζεται στη χειριστική του μανία. Βλέπεις,θέλει απεγνωσμένα να έχει δίπλα της τον ‘ικανό,ιδανικό, τέλειο’ μπαμπά. Έτσι έχει φτιάξει τη φιγούρα του στο εύμορφο όραμά της που είναι έτοιμο να τσακίσει πίσω από τις βίαιες αναμνήσεις του παρελθόντος.Αυτή η αδήριτη ανάγκη της να πιστέψει σε αυτό το ψέμα, την αναγκάζει να πουλήσει το μόνο δεδομένοτης ζωής της: τη μητρική αγάπη. Αλλά η μάνα όσο και να ποδοπατηθεί, δεν θα σταματήσει να λατρεύει το παιδί της. Κι αυτό το γνωρίζει .
Αγκαλιάζω τη φωτογραφία και ψελλίζω με κομμένη την ανάσα, σαν δρομέας που έφτασε στο τέρμα. ‘Παιδί μου, συγγνώμη’. Συγγνώμη που δεν σου χάρισα τον πατέρα που είχες τόσο πολύ ανάγκη. Συγγνωμη που σε πρόδωσα , παραδίδοντάς σου ένα πατέρα κακοποιητή . Συγγνώμη που δεν σε προστάτευσα όσο έπρεπε. Μα , ήμουν κι εγώ απροστάτευτη. Ήμουν κι εγώ , παιδί μαζί σου. Μάνα σου από τη μια που ορμούσε μπροστά στα χτυπήματα , μα και αδερφή σου από την άλλη, που έτρεμε μπροστά στη θέα του αδηφάγου τέρατος. Κι οι παλμοί μας ενώνονται, οι κτύποι δυναμώνουν.
Πίσω από τη φωτογραφία , διαβάζω τα χαριτωμένα σου γράμματα , το μόνο που μου έμεινε από εσένα : ‘ Πάντα θα είμαι δίπλα σου μαμά. Με αγάπη πολύ, η κόρη σου’. Δεν σε άφησαν όμως κόρη μου, να κρατήσεις την υπόσχεσή σου. Ένα δάκρυ κάθεται πάνω στη λέξη ΜΑΜΑ. Κάτι μέσα μου αφυπνίζεται ,σαν ένα θηρίο ανήμερο που είναι έτοιμο να τα βάλει με δαίμονες για χάρη του παιδιού της. Η δική της ευτυχία, δικός μου προορισμός. Είναι η ώρα να γίνω επιτέλους ο φύλακας άγγελός της και να καθαρίσω το ζοφερό τοπίο της αυταπάρνησης. Οι επιστήμονες το λένε κάπως διαφορετικά: το ζοφερό τοπίο της γονικής αποξένωσης.
Εγώ, κόρη μου, ο φρικτός γονέας στα μάτια σου, θα σπάσω αυτή τη σύγκρουση αφοσίωσης , αυτή την αλυσίδα που σου έβαλαν βίαια στα χέρια σου. Θα ανακόψω αυτή την παρανοική εξάρτηση που μετατράπηκε σε θηλιά στο λαιμό σου.Δεν έχεις υποχρέωση να προστατεύεις κανένα ενήλικα ψυχή μου, ούτε να γιατρεύεις τις πληγές τους , μήτε να εξαγοράζεις τη μοναξιά τους. Έχασες την παιδικότητά σου, ωρίμασες απότομα κι έγινες βράχος , κτίζοντας τείχη γύρω σου. Απόρθητο φρούριο που ματώνει μέρα με τη μέρα. Ακουμπώ τη φωτογραφία πάνω στο στήθος μου. Στο κέντρο της ψυχής μου. Εκεί όπου βρίσκεται θρονιασμένη. Σκουπίζω τα δάκρυά μου. Είμαι έτοιμη να μπω στη μάχη. Στο επανιδείν ψυχή μου. ‘Σ΄αγαπώ, συγγνώμη. Η φρικτή μαμά’.
