Μέθη της αξιοπρέπειας

Γλυκειά μου μέθη, αόρατη μου φίλη ,τη ψυχή μου σαν στολίδι φροντίζεις.
Την αλήθεια μου κανείς δεν μπορεί να καταλάβει κι είναι η διαπίστωση αυτή μια ακόμη τεράστια μοναξιά
.

Στηρίγματα αδιάφορα με τζάκια φυλαγμένα κι όμως στη χαράδρα ακόμα εγκλιματιζομαι
.

Τις σταγόνες σου μόλις φέρω στην ανάρμοστη ιστορία μου,
-στα κύτταρά μου πλέεις –
ακούς την ανάσα μου βαριά, σαν του ποταμού την εξιστόρηση
.

Απελευθέρωσε τον πόνο μου μέχρι την νάρκη να φθάσω,
ίσως τότε να μπορώ κάποιον να ξεχάσω
.

Θα ανοίξω τα φτερά μου το σκοτάδι μου να απλώσω,
στα στήθια μου το φως να αφήσω να με καιει
.

Ξέσπασε κυρά μου στης μέθης το τραγούδι και μή σε νοιάζει ο παρωδικός εξευτελισμός
.

Ξέσκισε τα αδειανά σου ρούχα και πέτα τα στους άλλους ,τους επιστήθιούς σου, που την κραυγή σου δε θα ακούσουν
.

Άσε τη γύμνια σου για τη φτήνια αυτού του κόσμου, να αντανακλάς όλη τους την αμαρτία ,κουβαλώντας τη φθορά του ψέματός τους
.

Οι άλλοι ,οι ‘αξιοπρεπείς’ , οι διακριτικοί αλαζόνες, τα κεφάλια τους θα κουνάνε με αποστροφή
.

Η αποδοκιμασία τους θα γίνει τροφή, στα πανάκριβά τους παπούτσια κλάψε με φωνή γοερή
.

Μέθυσε στην αξιοπρέπεια τους και χόρεψε στην αισιοδοξία τους
.
Κόρη της αλήθειας και της πλάνης, της προσευχής και του σκοταδιού,
άδραξε του μέλλοντός σου το στιγμιαίο λάθος
.

Στα κουστούμια τους μικρές ψυχές καίγονται και στις γραβάτες τους σπίτια χαλάνε.
Μόνο τα μάτια τους μείνανε αγέρωχα , σα σπίθα στο κενό
.

Μέθησε ακόμα κι άλλο , μέσα τους να συγκρουστείς, γιατί σ’ αυτό τον κόσμο
η αληθινή αξιοπρέπεια έχει πια χαθεί.