Ρυθμός και Σιωπή

Στο ρυθμό του ρολογιού, στου στήθους την ανάσα,
στον αισθησιακό κτύπο μειλίχιας αγάπης,
βυθίζομαι...
Μεταξύ των κενών η συνείδηση μιλά,
εκεί που ο ήχος διεισδύει στον ιστό της υπάρξεώς μας
και χάνεται από τα φανερά,
ελισσώμενος στο κέντρο του σύμπαντος σταδιακά.
Μεταξύ των δύο αμαρτωλών φουγάρων
θα αντιληφθείς την ποταπότητα της άστατης ζωής.

Ακούω τους κτύπους, δυνατά σαν να με τρυπάνε βέλη...
Πρώτος κτύπος ,γδαρμένα εξαυλωμένα σώματα...
Δεύτερος κτύπος ,στου ξενυχτιού οι πιο κρυφές αμαρτίες...
Τρίτος κτύπος ,γέλια με φθηνά αστεία...
Συχνότητες ψηλές, κάθε κίνηση ηφαίστειο που ξυπνά.

Μα με ‘πιασε ανία τους ήχους να κεντώ, την επιδερμική φαντασία ν’ ακολουθώ.
Σιωπή.Ανάμεσα στους κτύπους η σιωπή.
Αυτή η αρχοντική αβροσύνη που γεύομαι σα χάδι στο εφηβικό μου ξημέρωμα.
Σιωπή.Σαν παιδικός έρωτας, στο κύμα την αύρα μου πραύνω.
Σιωπή.Στου εξευμενισμένου έρωτα η ζωική χαμέρπεια σαν αδειάσει ,
θα σου δώσω ένα φιλί τόσο απλό,όσο είναι το βύζαγμα της μάνας.

Μή γυρίσεις πια, δίσμοιρη κι αγοραία αμαρτία,
έχασα πια,στο βλέμμα ξεγελάστηκα απο τους κτύπους,
την σιωπή αγρικω με νηφάλιο το κορμί.
Και βλέπω την άγρια μου φύση να εκμηδενίζεται.
Έχασα ,σαν δεν διαισθάνθηκα το άκουσμα της απλότητας.
Χάθηκα στους κτύπους και στη φασαρία,
Στα γρήγορα λουτρά, στο έντονο αποκύημα φαντασίας...
Στην άγρια αίσθηση εξουσίας,στο δυνατό ένστικτο του ανθρώπου.

Μα ξέχασα το διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσά τους,
Την πνευματική αταραξία,τη ψυχική γαλήνη,τον ήπιο έρωτα,
Το αργό χάδι,το απαλό άγκιγμα της ανάσας στο στήθος.



Στου ρολογιού τους δείκτες ο μεταλλικός ήχος σαν εξομολόγηση μοιάζει,
ο Θεός με την ρομφέα του τα πρόστυχα φτερα κτυπά
δίνοντας μια προσευχή μετάνοιας για να εξοστρακίσω σατανικές ανάγκες.
Οχλαγωγία.
Στου ρολογιού τους δείκτες, εκεί που ο χρόνος σταματά...
Εκεί που ο κτύπος της καρδιάς εξασθενεί...
Κι όλο το σύμπαν κρατάει την αναπνοή,
Εκεί, θα βρω τον εαυτό μου και στην κάθαρση θα μετουσιωθώ.